ಯಕ್ಷಗಾನದಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯ

 

          ºÁ¸ÀåªÀ£Éßà QüÁV PÁtĪÀ UÀA©üÃjUÀ¼ÀÄ £ÀªÀÄä°èzÁÝgÉ.  vÁªÀÇ £ÀUÀzÉà £ÀUÀĪÀªÀgÀ£ÀÄß £ÀUÀUÉÆqÀzÉà Erüà ªÁvÁªÀgÀtªÀ£Éßà «avÀæ UÁA©üÃAiÀÄðzÀ°è  ¸ÀÜVvÀUÉƽ¸ÀĪÀªÀgÀÄ £ÀªÀÄä £ÀqÀĪÀt  R¼À£ÁAiÀÄPÀgÀÄ  JAzÀgÉ vÀ¥ÁàUÀzÀÄ.  £ÀUÀĪÀÅzÉà ¥ÀæwµÉ×UÉ PÀÄAzÀÄ, WÀ£ÀvÉUÉ zsÀPÉÌ , JAzÀÄ w½AiÀÄĪÀ ªÀÄ£À¸ÀÄì CzɵÉÖà ¸ÁªÀiÁfPÀ ¥ÀæwµÉ× UÀ½¹gÀ°  D ªÀåQÛvÀéPÉÌ «avÀæ ªÀÄ£ÉÆÃgÉÆÃUÀzÀ ¸ÉÆÃAPÀÄ vÀUÀ°zÉ JAzÉà CxÀð. £ÀªÀgÀ¸ÀUÀ¼À°è  ºÁ¸ÀåªÀÇ MAzÀÄ gÀ¸ÀªÁzÀgÀÆ À ªÀUÀð  ±ÉæÃt  ªÉÄÃ®Ä ±ÉæõÀ×  JA¨É®è «ÄxÉåUÀ¼À §¯ÉAiÀÄ°è ¹PÀÌ  ªÀiÁ£ÀªÀ ªÀÄ£À¸ÀÄì  ºÁ¸Àå gÀ¸ÀªÀ£Àß E£ÀÆß UÀA©üÃgÀªÁV ¹éÃPÀj¹AiÉÄà E®è. zÀÄBR PÀgÀÄuÉ ±ÀæAUÁgÀ gËzÀæ UÀ¼À zÀlÖqÀ«AiÀÄ°èAiÀÄ KPÀvÁ£ÀvÉAiÀÄ£Àß zÀÆgÀUÉƽ¸ÀĪÀ ¸ÁzsÀ£ÀªÁV ªÀiÁvÀæ ºÁ¸Àå §¼ÀPÉAiÀiÁUÀÄvÀÛzÉAiÉÄà ºÉÆgÀvÀÄ  ºÁ¸ÀåzÀ ¸ÁÜ£À Oಚಿತ್ಯ ¥ÀqÉ¢®è.   ``±ÀvÉõÀÄ eÁAiÀÄvÉà ±ÀÆgÁB  ¸ÀºÀ¸ÉæñÀÄZÀ ¥ÀArvÀB, ªÀPÀÛøzÀ±À ¸ÀºÀ¸ÉæõÀÄZÀ ”  £ÀÆgÀgÀ°è M§â ±ÀÆgÀ,¸Á«gÀPÉÆ̧⠥ÀArvÀ, ºÀvÀÄÛ ¸Á«gÀPÉÆ̧⠪ÀiÁvÀÄUÁgÀ¤gÀÄvÁÛ£ÀAvÉ.  DzÀgÉ ¤dªÁzÀ ºÁ¸ÀåUÁgÀ ªÀiÁvÀæ ªÀÄvÀÆÛ C¥ÀgÀÆ¥À.   ``®PÉëõÀÄ  eÁAiÀÄvÉà ºÁ¸ÀåUÁgÀB  JA§ E£ÉÆßAzÀÄ ªÀiÁvÀ£ÀÄß  F ¸ÀĨsÁ¶vÀPÉÌ ¸ÉÃj¸À§ºÀÄzÉãÉÆÃ.   £ÀUÀĪÀ£ÀÄß J®ègÀÆ  EµÀÖ¥ÀqÀÄvÁÛgÉ. DzÀgÉ £ÀV¸ÀĪÀªÀ£À£ÀÄß ºÀUÀÄgÀªÁV Jt¸ÀÄvÁÛgÉ. ಎಂದೂ ನಗದ ರಾಜಕುವರಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು  ನಗಿಸಿದವರಿಗೆ  ರಾಜಕುವರಿಯನ್ನೇ ಮದುವೆಮಾಡಿಕೊಡುವುದಲ್ಲದೇ CzsÀð gÁdåPÉÆqÀÄvÉÛãÉAzÀÄ  gÁd ¸ÁgÀÄvÁÛ£É.  ©PÀëÄPÀ£ÉƧâ gÁdPÀĪÀiÁjAiÀÄ£ÀÄß £ÀV¹ ªÀÄzÀĪÉAiÀiÁUÀÄvÁÛ£É.  EzÉÆAzÀÄ eÁ£À¥ÀzÀ PÀvÉ.

         ¨sÀgÀvÀ£À £Álå±Á¸ÀÛçzÀ°è ºÁ¸Áå©ü£ÀAiÀÄzÀ §UÉUÉ ºÉýzÀÝ£ÀÄß E°è ¥Àæ¸Áܦ¸À§ºÀÄzÁVzÉ. `` C¸ÀÛªÀå¸ÀÛ D¨sÀgÀt zÁgÀuÉ, «PÀÈvÀ ªÀåªÀºÁgÀ, «PÀÈvÀ ªÉõÀ, «PÀÈvÀ ªÁPÀåUÀ¼À£ÀÄß C©üªÀåQÛ¸ÀĪÀÅzÀÄ, «PÀÈvÁAUÀ ªÀÄvÀÄÛ ZÉõÉÖUÀ½AzÀ £ÀUÀĪÀÅQ̸ÀĪÀÅzÀÄ ºÁ¸Àå’’JA§  ¨sÀgÀvÀªÀÄĤAiÀÄ  F ºÉýPÉ ¨sÀgÀvÀªÁPÀåªÉãÀ®è. §zÀ¯ÁzÀ PÁ® C©ügÀÄaªÀÄ£ÉÆùÜwUÀ½UÉ  C£ÀÄUÀÄtªÁV ºÁ¸ÀåzÀ ¸ÀégÀÆ¥ÀªÀÇ  §z¯ÁUÀ¨ÉÃPÀÄ.  §zÀ¯ÁUÀ¢zÀÝgÉ CzÀÄ AiÀÄPÀëUÁ£ÀzÀ ºÁ¸ÀåzÀAvÉà EA¢£À ªÀÄ£ÉÆùÜwUÉ  MUÀÎzÉà ºÉÆÃUÀ§ºÀÄzÀÄ. ¸Àr®vÉ ªÁZÀåvÉ «PÀÈvÀvɬÄAzÀ ¸ÉÆî®Æ §ºÀÄzÀÄ.

         £ÀªÀÄä ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀÄ PÁªÀåUÀ¼ÀÄ,  zÉêÀgÀÄ  D¼ÀĪÀzÉÆgÉ ªÀÄvÀÄÛ C¢üPÁjªÀUÀð UÀ¼À£ÀÄß CwAiÀiÁV «dæA©ü¹ªÉ. ªÉʨsÀ«ÃPÀj¹ªÉ. ¸ÁªÀiÁ£Àå ¥ÁvÀæ C¤ªÁAiÀÄðªÁzÁUÀ DvÀ£À£ÀÄß ºÁ¸ÀåUÁgÀ£À£ÁßV¹ªÉ. ªÀÄÆ® ¥ÀÄgÁt ªÀÄvÀÄÛ ªÀĺÁPÁªÀåUÀ¼À°è PÀÆqÀ  Cw PÀéavÁÛV ºÁ¸Àå¥ÁvÀæUÀ¼ÀÄ ¸ÀȶÖUÉÆArªÉ.  £ÀªÉÄä®è ²µÀÖ ¥ÀÄgÁtUÀ¼ÀÄ  ªÀiÁ£ÀªÁ£ÀĨsÀªÀUÀ¼À£ÀÄß  zÉʪÀvÀézÀ JvÀÛgÀPÉÌÃj¹zÀgÉ,  eÁ£À¥ÀzÀ PÁªÀå PÀ¯ÉUÀ¼ÀÄ ¨sÀÆ«ÄUÉ ¸É¼ÉzÀÄ vÀgÀÄvÀÛªÉ. ¸ÁªÀiÁ£ÀåªÀÄ£ÀĵÀå£À eÉÆvÉUÉ  ¥ÀÄgÁtzÀ  ¥ÁvÀæUÀ¼ÀÄ MqÀ£ÁqÀÄvÀÛªÉ.  CzÉà PÁgÀtPÉÌà ¥Àæwà Hj£À°è gÁªÀÄ ¤zÀÝ ¸ÀܼÀ, ¹ÃvÉ ºÀÆzÀAqÉ  ªÀÄÄrzÀ ¸ÀܼÀ,  ©üêÀÄ ¨ÉÃmÉAiÀiÁrzÀ, ºÀ£ÀĪÀÄ FeÁrzÀ  WÀl£ÉUÀ¼É®è  d£À¥ÀzÀgÀ ¸ÀÄvÀÛ¯Éà ¸ÀȶÖAiÀiÁUÀÄvÀÛªÉ.  d£À¥ÀzÀgÀ ¥ÀÄgÁtUÀ¼ÀÄ Cwà zÉʪÀvÀéªÀ£ÀÄß ¢üBPÀj¹  ¥ÁvÀæUÀ¼À£ÀÄß ªÀiÁ£À«ÃPÀgÀt UÉƽ¸ÀÄvÀÛªÉ. AiÀÄPÀëUÁ£À CvÀÛ ªÀiÁUÀðªÀÇ C®è  EvÀÛ ¥ÀÆtð zÉòÃAiÀĪÀÇ C®è. £ÀqÀÄ«£À ¹ÜwAiÀÄ°è zÀÝgÀÆ  ¢£À¢AzÀ ¢£ÀPÉÌ  ¸ÀIJQëvÀgÀ ¨Ë¢ÞPÀ ¸Àà±ÀðzÀ°è ªÀÄvÉÛ zÉÊ«ÃPÀgÀtUÉƼÀÄîwÛgÀĪÀÅzÀ£ÀÄß  £Á«AzÀÄ PÁtÄwÛzÉÝêÉ

  ««zsÀ ªÁzÀ  ¹zÁÞAvÀUÀ¼À°è ¥ÀÄgÁt ¥ÁvÀæUÀ¼À£ÀÄß  JvÀÛ¯ÉÆà PÉÆAqÉÆAiÀÄÄåªÀÅwÛgÀĪÀÅzÀÄ ¸ÁªÀiÁ£Àå WÀl£ÉUÀ¼ÁUÀÄwÛªÉ. G½zÉ®è gÀ¸ÀUÀ¼À  ¥ÁvÀæUÀ¼É®è ¨Ë¢ÞPÀ  vÁwéPÀ DAiÀiÁªÀÄ ¥ÀqÉzÀÄPÉƼÀÄîvÀÛ ²æêÀÄzÁÎA©üÃAiÀÄðzÀ°è  «ÄAZÀÄwÛzÀÝgÉ ºÁ¸ÀågÀ¸À ªÀiÁvÀæ KPÀvÁ£ÀvÉAiÀÄ°è ¸ÉÆîÄwÛzÉ.

     `` G£ÀßvÀ ªÀÄ£À¸ÉÆìAzÀÄ  CvÀÄå£ÀßvÀ ªÀiË®åªÀ£ÀÄß D£ÀAzÁvÀäPÀªÁV C©üªÀåQÛ¸ÀĪÀÅzÉà ¤dªÁzÀ PÀ¯É’’ JAzÀÄ J¯ÉÆèà N¢zÀ £É£À¥ÀÄ.  EzÀÄ ºÁ¸Àå¥ÁvÀæPÉÌ ªÀÄvÀÆÛ ºÉZÀÄÑ  C£Àé¬Ä¸ÀÄvÀÛzÉ.  ¸ÁªÀiÁ£ÀåªÁV dUÀwÛ£À°è ¸À¨sÀågÀ ¸ÀASÉå  ¥Àæw±ÀvÀ 80 gÀ¶ÖgÀÄvÀÛzÉAiÀÄAvÉ.  CªÀjUÁVAiÉÄà J®è ®°vÀPÀ¯ÉUÀ½gÀĪÀÅzÀÄ.  ¸À¨sÀågÀ £ÀqÀĪÀt ¸ÁzsÀPÀjUÉÆAzÀÄ ±Á¥À«zÉ. vÀªÀÄä ¸ÁzsÀ£ÉAiÀÄ gÉÆêÀiÁAZÀ£ÀzÀ°è  CªÀgÀÄ  ¸ÀäAiÀÄ   JA§ CºÀAPÁgÀPÉÌ ¹®ÄQ  ªÀiÁ£ÀªÀ¦ÃqÀPÀgÁV ©qÀÄvÁÛgÉ. CzÉÆAzÀÄ jÃwAiÀÄ ªÀi£ÉÆÃz˧ð®å.  CzÀ£ÀÄß vÀºÀ§A¢UÉ  vÀgÀĪÀÅzÀÄ   PÀmÉÆÃQÛ ªÀåAUÉÆÃQÛ ªÀPÉÆæÃQÛ UÀ¼À aQvÉì¬ÄAzÀ ªÀiÁvÀæ, JAzÀÄ F DzsÀĤPÀ PÁ® w½¢zÉ.  ªÀåAUÀåavÀæ ¯ÉÃR£À ªÀÄvÀÄÛ ºÁ¸Àå £ÁlPÀUÀ¼À£Àß E°è GzÀºÀj¸À§ºÀÄzÁVzÉ.  AiÀÄPÀëUÁ£ÀzÀ «zÀƵÀPÀ PÀÆqÀ  gÁd£À£ÀÆß ¸ÉÃj J®è C¢üPÁgÀ PÉÃAzÀæUÀ¼À CºÀAPÁgÀªÀ£Àß c¢æ¸ÀÄvÁÛ£É.  ºÁ¸ÀåzÀ C¸ÀÛçªÀ£Àß ¸ÀAzÀ¨sÉÆÃðavÀªÁV §¼À¹PÉƼÀÄîªÀ eÁuÉä ,¸ÀªÀÄAiÀÄ¥ÀæeÉÕ, ¥ÀævÀÄåvÀà£Àß ªÀÄwvÀé, ªÀÄvÀÄÛ gÀ¸Á£ÀĨsÀÆwAiÀÄAxÀ UÀÄtUÀ¼ÀÄ  ºÁ¸ÀåUÁgÀ£À°ègÀ¨ÉÃPÀÄ CµÉÖ.

      PÀ£ÀßqÀzÀ ¸ÀÄ¥Àæ¹zÀÞ  «ªÀıÀðPÀ  ¢, r.Dgï.£ÁUÀgÁd  vÀªÀÄä MAzÀÄ ¯ÉÃR£ÀzÀ°è  eÁ£À¥ÀzÀ PÀxÁ¯ÉÆÃPÀ¢AzÀ ¸ÀAUÀ滹zÀ  MAzÀÄ PÀvÉAiÀÄ£ÀÄß GzÀºÀj¸ÀÄvÁÛgÉ. `` E§âgÀÄ gÁdgÀ°è AiÀÄÄzÀÞ WÀn¸ÀÄvÀÛzÉ.M§âgÁd  ºÉÃr. ªÀÄvÉÆۧ⠱ÀÆgÀ. M¼ÉîAiÀÄ DqÀ½vÀUÁgÀ. d£À¦æAiÀÄ.  ºÉÃr gÁd¤UÉ CzÀ£Àß ¸À»¸À¯ÁUÀzÀÄ. ±ÀÆgÀgÁd  vÀ£Àß »vÀaAvÀPÀgÀ «zÉÆæúÀ¢AzÀ  ¸ÉÆÃvÀÄ  ¸ÉgÉAiÀiÁ¼ÁUÀÄvÁÛ£É. CªÀ£À£ÀÄß KPÁAvÀzÀ ¸ÉgɪÀÄ£ÉAiÀÄ°è §A¢ü¹zÀ gÁd  CvÀåAvÀ QüÁzÀ ªÀiÁvÀÄUÀ½AzÀ CªÀºÉüÀ£À  ªÀiÁqÀvÉÆqÀUÀÄvÁÛ£É.  ¸ÉgÉAiÀiÁ½£À ¸ÀAUÁwAiÀiÁV MAzÀÄ PÉÆÃwAiÀÄ£ÀÄß EqÀ¯ÁUÀÄvÀÛzÉ. ¥Àæw¢£ÀzÀ CªÀºÉüÀ£À  ªÀÄvÀÄÛ MAnvÀ£À  ¸ÉgÉAiÀiÁ¼À£ÀÄß  »A¹¹ ºÀÄZÀÑ£À£ÁßV¹  ¸Á«UÉ zÀÆqÀÄvÀÛzÉ  JA§ÄzÀÄ ºÉÃr zÉÆgÉAiÀÄ ºÀÄ£ÁßgÀÄ.  DzÀgÉ ¸ÉgÉAiÀÄ°ègÀĪÀ gÁd ªÀiÁvÀæ ºÀÄZÀÑ£ÁUÀĪÀÅ¢®è. DgÉÆÃUÀå¢AzÀ  £ÀUÀÄvÀÛ¯Éà ²PÉëAiÀÄ£ÀÄß ¸À»¸ÀÄvÀÛ°zÀÝ.  ºÉÃr gÁd  F DgÉÆÃUÀåzÀ UÀÄlÖ£ÀÄß w½zÀÄ PÉƼÀî®Ä  ªÀiÁgÀĪÉõÀzÀ°è ¸ÉgɪÀÄ£ÉAiÀÄ ¸À«ÄÃ¥À ºÉÆÃzÁUÀ MAzÀÄ zÀȱÀå £ÉÆÃr  D±ÀÑAiÀÄðZÀQvÀ£ÁUÀÄvÁÛ£É. ¸ÉgÉAiÀiÁ½£À eÉÆvÉAiÀÄ°ègÀĪÀ  PÉÆÃwUÉ  ªÀiÁvÀÄPÀ°¸À¯ÁVzÉ.  aA¢§mÉÖ¬ÄAzÀ  gÁd¥ÉÆõÁPÀÄ gÀa¹ CzÀPÉÌ vÉÆr¸À¯ÁVzÉ. PÉÆÃw  ºÉÃrgÁd£À ¢£À¤vÀåzÀ  CªÀºÉüÀ£ÀUÀ¼À£ÀÄß «PÀÈvÀªÁV C©ü£À¬Ä¸ÀÄvÀÛ  ¸ÉgÉAiÀÄ°ègÀĪÀ gÁd¤UÉ ªÀÄ£ÀgÀAd£É AiÉÆzÀV¸ÀÄwÛgÀÄvÀÛzÉ.  ºÉÃrgÁd vÀPÀët PÉÆÃwAiÀÄ£ÀÄß PÉÆ°è¸ÀÄvÁÛ£É.  wAUÀ¼ÀÄ PÀ¼É¬ÄvÀÄ, ¸ÉgÉAiÀiÁ¼ÀÄ FUÀ¯ÁzÀgÀÆ  ºÀÄZÀÑ£ÁUÀ¯ÉèÉÃPÀÄ. JAzÀÄPÉƼÀÄîvÀÛ ¸ÉgɪÀÄ£ÉAiÀÄ°è AiÀÄ  ¹ÜwAiÀÄ£Àß UÀªÀĤ¸À®Ä ªÀiÁgÀĪÉõÀzÀ°èºÉÆÃUÀÄvÁÛ£É.  DUÀ®Æ DvÀ¤UÉ D±ÀÑAiÀÄð  DWÁvÀUÀ¼ÀÄAmÁUÀÄvÀÛªÉ.  ¸ÉgÉAiÀÄ°ègÀĪÀ gÁd ¸ÀÄR¤zÉÝAiÀÄ°è  PÁtĪÀ PÀ£À¹£À°è ªÉÄʪÀÄgÉwzÁÝ£É.  RĶAiÀÄ vÀÄjÃAiÀÄvÉAiÀÄ°èzÁÝ£É.  ¸ÀvÀÛ PÉÆÃw ¸ÉgÉAiÀiÁ½£À PÀ£À¹£À°è §AzÀÄ  ºÉÃrgÁd£À ªÀvÀð£ÉAiÀÄ£ÀÄß  CtQ¸ÀÄwÛgÀÄvÀÛzÉ.  ºÉÃrgÁdÀ¤UÉ `` FvÀ£À PÀ£À¸À£ÀÄß ºÉÃUÉ £Á±ÀªÀiÁqÀ°’’JA§ ªÀåxÉ PÁqÀvÉÆqÀUÀÄvÀÛzÉ.”

       ºÁ¸ÀåªÉAzÀgÉ PÉêÀ® ªÀåAUÀåªÀ®è. ªÀÄAUÀ£ÁlªÀ®è.  ªÀÄÈvÀÄåªÀÄÄR¢AzÀ fêÀZÉÊvÀ£ÀåzÉqÉUÉ  J¼ÉvÀgÀĪÀ ¸ÀAfë¤. AiÀÄPÀëUÁ£ÀzÀ ¥ËgÁtÂPÀ ªÁvÁªÀgÀt ¨sÀQÛAiÀÄ CªÀÄ°£ÉqÉUÉ ¥ÉæÃPÀëPÀ£À£ÀÄß ¸É¼ÉAiÀÄÄvÀÛ.  ±ÀÈAUÁgÀzÀ°è ªÉÄʪÀÄgɸÀÄvÀÛ, gËzÀæ «ÃgÀ PÀgÀÄuÉ  ¨sÀAiÀiÁ£ÀPÀ ¥ÀæªÁºÀzÀ°è vÉð¸ÀÄvÀÛ ¸ÀA¥ÀÆtð ¨sÁªÉÇãÀävÀÛvÉAiÀÄ°è  °Ã£ÀUÉƽ¸ÀÄwÛgÀĪÁUÀ  ªÉÊZÁjPÀvÉ ªÀÄgÉAiÀiÁUÀĪÀ C¥ÁAiÀÄ«zÉ.  CAxÀ ¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ°è  ºÁ¸ÀåUÁgÀ  ¸ÀA¥ÀÆtð¨sÁªÀ¥Àæ¥ÀAZÀzÀ°è °Ã£ÀªÁzÀ ¥ÉæÃPÀëPÀ£À£ÀÄß  §Ä¢ÞAiÀÄ ¯ÉÆÃPÀPÉÌ PÀgÉvÀgÀÄvÁÛ£É. PÀ£À¹£À ¯ÉÆÃPÀzÀ°è  ªÁ¸ÀÛªÀªÀ£ÀÄß £É£À¦¸ÀÄvÁÛ£É. ¨sÁªÀ §Ä¢ÞAiÀÄ ¸ÀªÀÄ£ÀéAiÀÄPÁgÀ£À ¥ÁvÀæªÀ£ÀÄß DvÀ ¤ªÀð»¸ÀÄvÁÛ£É.

         EAxÀ ¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ¯Éè®è ¸ÀÄ¥Àæ¹zÀÞ vÀvÀéeÁÕ¤  ¸ÁPÉæn¸ï  £É£À¥ÁUÀÄvÁÛ£É.   VæøÀ zÉñÀzÀ°è Qæ¹Û±ÀPÀ ¥ÀƪÀðzÀ°èAiÉÄà ¥ÀæeÁ¥Àæ¨sÀÄvÀézÀ DgÉÆÃUÀåzÀ §UÉUÉ aAw¹zÀ  C¥ÀgÀÆ¥ÀzÀ  ªÀåQÛ.  zsÀªÀÄð ªÀÄvÀÄÛ ¥Àæ¨sÀÄvÀéUÀ¼À£ÀÄß  CªÀÅUÀ¼À zÉÆõÀ z˧ð®å  d£À«gÉÆâüà zsÉÆÃgÀuÉUÀ¼À£ÀÄß zsÉÊAiÀÄðªÁV KPÁAVAiÀiÁV «ªÀIJð¹zÀ  nÃQ¹zÀ C¥ÀæwªÀÄ ºÁ¸ÀåUÁgÀ. CªÀ£À ªÀåAUÀå nÃPÉUÀ¼ÀÄ D¸ÁÜ£ÀzÀ®è®è.  ¸ÁªÀiÁ£ÀågÀÄ £ÀqÉzÁqÀĪÀ ©Ã¢UÀ¼À°è. d£À¸ÉÃgÀĪÀ ¸ÀAvÉUÀ¼À°è.  CªÀ£À ªÉõÀ ¨sÀƵÀt ¸ÁªÀiÁ£ÀåjVAvÀ®Æ  PÀ¼À¥ÉAiÀiÁVvÀÄÛ.  «ZÁgÀªÀiÁvÀæ C¸ÁªÀiÁ£ÀåvÉ  ¥ÀqÉ¢vÀÄÛ.  CªÀ£À PÀlÄ «ªÀıÉð zsÀªÀÄð ªÀÄvÀÄÛ D¼ÀĪÀ ªÀåªÀ¸ÉÜAiÀÄ£ÀÄß ¨ÉaÑ ©Ã½¹vÀÄÛ.  CzÉà CªÀ£À ¸Á«UÀÆ PÁgÀtªÁ¬ÄvÀÄ JA§ÄzÀÄ SÉÃzÀPÀgÀ ¸ÀAUÀw.

         zsÀªÀÄð ¥Àæ¨sÀÄvÀé ªÀÄvÀÄÛ «eÁÕ£À  ªÀiÁ£ÀªÀ dUÀwÛ£À ¸ÀĹÜgÀvÉUÁV ¸ÀȶÖUÉÆAqÀ CvÀåAvÀ ¥ÀæªÀÄÄR ±ÀQÛPÉÃAzÀæUÀ¼ÀÄ. CzÀÄ C¤ªÁAiÀÄðªÀÇ ºËzÀÄ. DzÀgÉ F ªÀÄÆgÀÆ ±ÀQÛPÉÃAzÀæUÀ¼ÀÄ vÀvÀéeÁÕ£ÀzÀ PÀPÉëAiÀÄ°èAiÉÄà ¨É¼ÉzÀÄ ¨Á¼À¨ÉÃPÀÄ. vÁwéPÀ «ÄwAiÀÄ£ÀÄß ¢üBPÀj¹zÀgÉÉ ªÀiÁvÀæ C¥ÁAiÀÄ PÀnÖlÖ §ÄwÛ.  PÁªÀå ªÀÄvÀÄÛ ®°vÀPÀ¯ÉUÀ¼É®è vÀvÀéeÁÕ£ÀzÀ GvÀà£ÀßUÀ¼Éà JA§ÄzÀÄ UÀªÀÄ£ÁºÀð.  PÀ¯ÉAiÀÄ GzÉÝñÀ gÀAd£ÉAiÉÆA¢UÉ  ¸ÀªÀÄÄzÁAiÀÄzÀ PÉëêÀÄaAvÀ£ÉAiÀÄÆ  ¸ÉÃjPÉÆArgÀÄvÀÛzÉ.  CzÉÆAzÀÄ ¸ÁwéPÀ ¥Àæw¨sÀl£Á ªÀiÁUÀð.  ¸ÀªÀÄƺÀ ²PÀëtªÀåªÀ¸ÉÜ.

          dUÀwÛ£À F ªÉÄît ±ÀQÛPÉÃAzÀæUÀ¼À°è AiÀiÁªÀÅzÉà MAzÀÄ ¨sÀȵÀÖUÉÆAqÁUÀ®Æ  PÁªÀå ªÀÄvÀÄÛ PÀ¯ÉUÀ¼ÀÄ JZÀÑgÀUÉÆArzÀÝ£Àß £ÁªÀÅ PÁtÄvÉÛêÉ. PÀ¯ÉAiÀÄ GzÉÝñÀ ¨ÉÆÃzsÀ£ÉAiÀÄ®è. £ÀªÀÄä zÉÆõÀ z˧ð®åUÀ½UÉ PÀ£Àßr »rAiÀÄĪÀÅzÀÄ CµÉÖ.  CzÀÄ ±ÀÄzÀÞ ¥ÀæPÀÈwAiÀÄAvÉ.  gÁwæ ¨É¼ÀUÀÄ ¸ÀªÀÄÄzÀæ DPÁ±À ªÉÊ«zsÀåªÀÄAiÀÄ ªÀtðUÀ¼ÀÄ, fêÀ ªÉÊ«zsÀå EªÉ®èªÀÇ £ÀªÉÄä®è ¥ÀAZÉÃA¢æAiÀÄUÀ½UÉ  C£ÀĨsÀªÀUÀ¼À£Àß vÀAzÀÄ ¸ÀÄjAiÀÄÄvÀÛªÉ. C£ÀĨsÀªÀªÀ£Àß UÀ滸ÀĪÀ ±ÀQÛ ªÀiÁvÀæ £ÀªÀÄä ¥ÀæeÉÕVgÀ¨ÉÃPÀÄ.  £ÀªÀÄä M¼ÀUÀtÂÚUÉ  ºÉƸÀ ¢Ã¥À¤Ãr  ºÉÆgÀUÀ£ÀÄß PÀAqÀÄPÉƼÀÄîªÀ ±ÀQÛ vÀ¤ßAvÁ£É eÁUÀævÀªÁUÀĪÀAvÉà ªÀiÁqÀĪÀ PÉ®¸À  £ÀªÉÄä®è PÁªÀå ¥ÀÄgÁt ªÀÄvÀÄÛ ®°vÀPÀ¯ÉUÀ¼ÀzÀÄÝ.

         AiÀÄPÀëUÁ£À PÀ¯ÉAiÀÄ §UÉUÉ AiÀiÁªÀ CzsÀåAiÀÄ£ÀªÀÇ E®èzÀ £À£ÀUÉ  F ±ÀQÛAiÀÄÄvÀ PÀ¯Á¥ÀæPÁgÀ £À£ÀUÉÆAzÀÄ ¨ÉgÀUÁV   PÁrzÉ. AiÀÄPÀëPÀÄvÀƺÀ°AiÀÄ£ÁßV¹zÉ.  CzÀgÀ ¸ÀªÁðAUÀ ¸ËAzÀAiÀÄð  CzÀgÀ C¸ÀASÁåvÀ ¸ÁzsÀåvÉ PÀ®à£ÁvÀäPÀvÉ ªÀÄvÀÄÛ PÀ¯Á«zÀ¤VgÀĪÀ ªÀÄÄPÀÛvÉ UÀ¼ÀÄ «¸ÀäAiÀĪÀÄÆr¹ªÉ. ±Á¹ÛçÃAiÀÄvÉAiÀÄ CwAiÀiÁzÀ ªÀÄrªÀAwPÉ, eÁ£À¥ÀzÀzÀ°ègÀĪÀ eÁ¼ÀÄvÀ£À EªÉgÀqÀjAzÀ®Æ  ¤¢ðµÀÖ  zÀÆgÀPÁAiÀÄÄÝPÉÆArgÀĪÀ  AiÀÄPÀëUÁ£À  ªÁ¸ÀÛªÀzÀ°è ¨ÉÃgÀÄ ©qÀÄvÀÛ¯Éà PÁ®PÉÆñÀzÀ°è PÀĽvÀÄ ¨sÀÆvÀPÀÆÌ ¨sÀ«µÀåPÀÆÌ  KPÀPÁ®PÉÌ fVAiÀÄĪÀ ¸ÁªÀÄxÀåð ¥ÀqÉ¢zÉ.  

         DzÀgÀÆ  MA¢µÀÄÖ CvÀȦ۠ £À£ÉÆß¼ÀVzÉ.  AiÀÄPÀëUÁ£À ®PÀët±Á¸ÀÛç ºÁ¸ÀågÀ¸ÀPÉÌ zÉêÀgÀ JzÀÄj£À ¸ÁÜ£ÀªÀ£Éß ¤Ãr  ºÁ¸ÀåPÉÆÌAzÀÄ UÀA©üÃgÀ DAiÀiÁªÀÄ ¤ÃrzÉ.  DzÀgÉ ¥ÀæAiÉÆÃUÀzÀ°è  ºÁ¸Àå G½zÀ gÀ¸ÀUÀ¼ÀµÀÄÖ »jzÁV ¨É¼É¢®è JA§ÄzÀÄ £À£Àß C¤ß¹PÉ.  ±Á¸ÀÛç CzɵÉÖà ¥ÁæªÀÄÄRåªÀ£ÀÄß ºÁ¸ÀåPÉÌ ¤ÃrzÀgÀÆ  ºÁ¸Àå ®WÀÄ gÀAd£ÉAiÀÄ  ªÀÄlÖ¢AzÀ ªÉÄïÉÃj®è.  «PÀÈvÀ ºÁ¸ÀåªÉà «dæA©ü¹zÉ.  ºÁ¸ÀåzÀ ¸ÁzsÀåvÉ, CzÀgÀ ¤dªÁzÀ ±ÀQÛ ªÀÄvÀÄÛCzÀÄ ªÀÄÆr¸ÀĪÀ UÀA©üÃgÀ ¥ÀjuÁªÀÄUÀ¼À §UÉUÉ zsÁ夹zÁUÀ  £ÁªÀÅ  ¸Á¢ü¸ÀĪÀÅzÀÄ §ºÀ¼À EzÉ JAzɤ߸ÀÄvÀÛzÉ. ±ÀÈAUÁgÀ «ÃgÀ  PÀgÀÄuÉ UÀ¼À JzÀÄgÀ°è  ºÁ¸Àå ©ü£ÀߪÁV ¤®ÄèvÀÛzÉ.  ¨sÁªÀzÉzÀÄgÀÄ §Ä¢ÞAiÀÄ ªÀÄÄSÁªÀÄÄT  PÀ¯ÉAiÀÄ DªÀgÀtzÀ°èAiÉÄà ¸ÁPÁgÀUÉƼÀî¨ÉÃPÁzÀgÉ  E£ÀßµÀÄÖ CzsÀåAiÀÄ£À²Ã®vÉ, ¥ÀæAiÉÆÃUÀ²Ã®vÉ  CªÀ±Àå«zÉ. ¸ÀA¸ÀÌøvÀ gÀAUÀ¨sÀÆ«ÄAiÀÄ  «zÀƵÀPÀ  «zsÁéA¸À PÀÆqÀ ºËzÀÄ. ªÀ¸ÀÄÛ AiÀiÁªÀPÁ®zÉÝà EgÀ°  zÀȱÀå CzɵÉÖà ¨sÁªÀwêÀævÉ ºÉÆA¢gÀ° «zÀƵÀPÀ ªÀiÁvÀæ ªÀvÀðªÀiÁ£ÀzÀ°èAiÉÄà EgÀÄvÁÛ£É. ªÀÄvÀÄÛ ªÁ¸ÀÛªÀªÀ£Àß ¥ÉæÃPÀëPÀjUɣɣÀ¦¸ÀÄvÀÛ JZÀÑj¸ÀÄvÀÛ¯Éà EgÀÄvÁÛ£É.  F vÀAvÀæ¢AzÀ  ¥Á±ÁÑvÀå gÀAUÀ¨sÀÆ«ÄAiÀÄÆ ¥Àæ¨sÁ«vÀUÉÆArzÉ

        AiÀÄPÀëUÁ£À ¨sÀzÀæ ¥ËgÁtÂPÀ ¥ÁvÀ½AiÀÄ°è  ¸À±ÀPÀÛªÁV ¨É¼ÉAiÀÄÄvÀÛ  PÁªÀåzÀ ªÀÄÈzÀÄvÀ£,À vÀvÀéeÁÕ£ÀzÀ D¼À, ¸ÁªÀiÁfPÀ dªÁ¨ÁÝj,  gÁdQÃAiÀÄ ªÀÄvÀÄÛ ¸ÁA¸ÀÌøwPÀ JZÀÑgÀªÀ£ÀÄß ªÉÄÊUÀÆr¹ PÉƼÀÄîwÛgÀĪÀÅzÀÄ ¸ÀvÀåªÁzÀgÀƺÁ¸ÀåzÀ «µÀAiÀÄzÀ°è ºÁUÉ ºÉüÀĪÀ ºÁV®è.  CzÀÄ E£ÀÆß ¨Á¯ÁåªÀ¸ÉÜAiÀÄ°èAiÉÄà EgÀĪÀAwzÉ.  ¸À¨sÁ®PÀët  ºÁ¸ÀågÀ¸ÀªÀ£ÀÄß UÀA©üÃgÀªÁV UÀÄgÀÄw¹zÀÝgÀÆ  ºÁ¸ÀåzÀ ±ÀQÛ ¸ÁzsÀåvÉUÀ¼À §UÉUÉ E£ÀÆß UÀA©üÃgÀªÁzÀ £É¯ÉAiÀÄ°è UÀªÀĤ¸ÀĪÀ ¥ÀæAiÀÄvÀß £ÀqÉAiÀįÉà E®èªÉAzɤ߸ÀÄvÀÛzÉ.  MAzÀÄ PÁ®zÀ C²QëvÀ d£À¸ÀªÀÄÄzÁAiÀÄPÉÌ D¥ÀÛªÁUÀĪÀ°è ºÁ¸Àå¥ÁvÀæUÀ¼ÀÄ  QüÀÄ gÀAd£É «PÀÈvÀ £ÀqÉ£ÀÄr UÀ¼ÀªÀÄÆ®PÀ ¸À¥sÀ®UÉÆArgÀ§ºÀÄzÀÄ. CzÀÆ ºÁ¸ÀåzÀ MAzÀÄ ªÀÄÄRªÀÇ DVgÀ§ºÀÄzÀÄ.  DzÀgÉ ¸ÀIJQëvÀ   ¨Ë¢ÞPÀ ¥ÉæÃPÀëPÀ ¸ÀªÀÄÄzÁAiÀĪÀ£Àß  ºÉZÀÄÑ ºÉZÀÄÑDPÀ¶ð¸ÀÄwÛgÀĪÀ  F ªÀvÀðªÀiÁ£ÀzÀ°è  ºÁ¸ÀåzÀ jÃw ªÀiÁvÀæ ºÁUÉAiÉÄà G½¢zÉ.

         ¥Àæ¨sÁPÀgÀ ²²® gÀªÀgÀ`` AiÀÄPÀëUÁ£ÀzÀ°è ºÁ¸Àå ‘’ JA§ ¯ÉÃR£ÀzÀ C©ü¥ÁæAiÀĪÀ£Àß  E°è ªÀÄvÉÛ G¯ÉèÃT¸ÀĪÀÅzÀÄ GavÀ  JAzÀÄ w½¢zÉÝãÉ.

        ``ºÁ¸ÀåUÁgÀgÀ ªÀÄ£ÉÆÃzsÀªÀÄð ªÉÆzÀ®Ä §zÀ¯ÁUÀ¨ÉÃPÀÄ. PÀÈvÀPÀ ºÁ¸Àå AiÀiÁªÀÅzÀÄ ¸ÀºÀd ºÁ¸Àå AiÀiÁªÀÅzÀÄ J£ÀÄߪÀÅzÀÄ ªÉÆzÀ®Ä CªÀjUÉ CxÀðªÁUÀ¨ÉÃPÀÄ. ªÀiÁªÀÄÆ°¤AzÀ ¸ÀºÀd ºÁ¸ÀåªÀ£ÁßV §zÀ¯Á¬Ä¸ÀĪÀ ªÀiÁ£À¹PÀ ¹zÀÞvÉ CªÀjVgÀ¨ÉÃPÀÄ. PÀ¯Á«zÀ J®è §UÉAiÀÄ ¥ÁvÀæ ¤ªÀð»¸ÀĪÀ ZÁPÀZÀPÀåvÉ ºÉÆA¢gÀ¨ÉÃPÀÄ.  ºÁ¸ÀåUÁgÀjUÉ ²PÀët ªÀÄvÀÄÛ vÀgÀ¨ÉÃwAiÀÄ CUÀvÀå«zÉ.  ºÁ¸ÀågÀ¸Á«µÁÌgÀPÉÌ ¥Àæ¸ÀAUÀUÀ¼À°è ºÉaÑ£À D¸ÀàzÀ ¹UÀ¨ÉÃPÀÄ.  ºÁ¸ÀågÀ¸À ¤ªÀiÁðt P˱À¯ªÀÇ ºËzÀÄ, ¥Àæw¨sÉAiÀÄÆ ºËzÀÄ. PÀıÀ°  vÁvÁÌ°PÀ gÀAd£É ¤ÃrzÀgÉ, ¥Àæw¨sÁ¤évÀ  ªÉÊZÁjPÀ JvÀÛgÀPÉÌÃj¸ÀÄvÁÛ£É.  ºÁ¸ÀåªÀ£ÀÄß ¨sÁªÀzÀ ªÀÄlÖ¢AzÀ §Ä¢ÞAiÀÄ ªÀÄlÖPÉÌ Kj¹ gÀ¸À ¤ªÀiÁðt ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ C¸ÁzsÁgÀt ¥Àæw¨sÉ.  CzÀÄ ºÁ¸ÀåUÁgÀ£ÉzÀÄjgÀĪÀ zÉÆqÀØ  ¸ÀªÁ®Ä.”

ಸಾವಿರದ ಕವಿಯೇ.....

 

ಅಂಬಾರದೊಡಲಿಂದ  ಅಂಬರಕೆ ನೆಗೆದ

ಬಾಳ  ಮರವೇ

ಅಂತರಂಗ  ಬಹಿರಂಗದ  ಗಡಿಮೀರಿ

ಗಂಗಾತರಂಗವಾಗಿ  ಮೆರೆದ  ಹರಿವೇ

ಹಟ್ಟಿಯ  ಹುಟ್ಟಿಗೆ  ಹೊಸ  ಹುಟ್ಟು ನೀಡಿ

ಹಿಡಿಯೊಳಗೆ  ಹಡಗ, ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಗುಡುಗ

ಹಿಡಿದು ಗುಡುಗಿದ  ಗಾಡಿಗ ತನವೇ

ಬಹತ್ತರದಲ್ಲೂ ಬುಹು ಎತ್ತರ

ಬಾ...ಹತ್ತಿರ   ಎಂಬ  ದನಿಯೇ...

ಒಳಗಿಳಿ

ದರೆ  ಕಾಣುವುದು  ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಕ್ಕರೆ

ಸಿಡಿಮಿಡಿಯ  ತುಡಿತದಲ್ಲೂ  ಸಿಕ್ಕರೆ

ಅದು  ಸವಿ  ಸಕ್ಕರೆ.

     ನೋವು  ಪ್ರೀತಿಯ  ನಡುವಲ್ಲೂ

     ಬೆಳದಿಂಗಳು.

     ಮುಗುಳು  ನಕ್ಕರೆ.

     ಹತ್ತು ಅವತರಣ, ಹೊತ್ತು ಗೊತ್ತಿದೆ.

     ಅದಕೆ  ಗತ್ತಿದೆ

     ಅದಕೆಲ್ಲ  ಕಾರಣ  ಅವಧಾರಣ.

ಕಾಡ  ಕವಿತೆಗಳು  ಕಾದು  ಕುಳಿತಿವೆ

ಕಾಯ  ಬೇಕು  ಎಂದು.

ಭೂತ  ಗಾಯಗಳು  ಕೀತು ಕುಳಿತಿವೆ

ಇನ್ನಾದರೂ  ಮಾಯಬೇಕೆಂದು.

    ==============

     ನೆರಳು  ನರಳುವಲ್ಲಿ  ನಿಜಗೊರಳ

    ಮೊಳಗಿಸಿದ

     ನೂರೆಂಟು  ಕಿಟಕಿಗಳ  ತಂಗಾಳಿಯೇ...

     ಎದೆಗೆ  ಬಿದ್ದಕ್ಷರಕೆ  ಬೆದೆಬರಿಸಿ  ಭುವಿಯಲ್ಲಿ

ಸಾವಿರದ ಸಸಿ ಬೆಳೆದ  ಸಿರಿ  ಗೂಳಿಯೇ

ಸಾಗರವ  ಮೀರಿ  ಗೌರೀಶಂಕರಕ್ಕೇರಿದ

ನ್ಯಗ್ರೋಧ  ಬೀಜವೇ

ದಿನಕರನ  ಕಿರಣ ಪ್ರವಾಹವೇ

ಹಾಲಕ್ಕಿ  ಹಾಲುಂಡು, ಹೊಲೆತನವ  ತೊಳೆದಿಕ್ಕಿ

ಹಾಲಾಹಲಕೂ  ಎದುರಾಗಿ

ಎದ್ದ  ಹಚ್ಚ  ಹಸಿರೇ

 

     ಬಾಳ ಮರ  ಅಮರವಾಗಲೇ  ಬೇಕು.

     ವಿಷ್ಣು  ಜಿಷ್ಣು  ಸಹಿಷ್ಣು

     ಕವಿತೆಯುಳಿಸಲು  ನೀನೂ  ಬೇಕು  ಬೇಕು.

     ಅಕ್ಷರದ  ಅಂಬಲಿ,ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ  ಹಂಬಲು

     ಶತಮಾನ  ಸಂಕಲ್ಪ  ಈಡೇರಬೇಕು.

 

(20 -10 -2018.  ಶಿರಸಿಯ  ನೆಮ್ಮದಿಯಲ್ಲಿ,  ವಿಷ್ಣುನಾಯಕರ  ಎಪ್ಪತ್ತರ  ಅಭಿನಂದನಾ  ಸಭೆಯಲ್ಲಿ  ಪ್ರಸ್ತುತ  ಪಡಿಸಿದ  ಅಭಿನಂದನಾ  ನುಡಿ. )

 

 

 

ಚಿತ್ರದೊಡನೆ – ಚೈತ್ರದೆಡೆಗೆ. ( munnudi )

 

ತ್ರಾಣವೊಂದಿಲ್ಲದಾ  ತಾಣದಲಿ, ನಿಶೆಯ  ಗಾಢಾಂಧಕಾರದೊಳು ಗುರಿಯಿಟ್ಟು

ಅರಿಯದ  ಅಂಧ ತಮಸ್ಸಿನೊಳು  ಅಡಿಯಿಟ್ಟು,  ತರಣಿಯೊಂದನೇರಿ 

ವೈತರಣಿಯನು  ದಾಟು.  ಮೃತ್ಯುವಿನ  ಮಹಾದ್ವಾರವನು  ಮೀಟು.

ಸಾವಿನಾ  ಸಂತೆಯಂತಿರುವಾ   ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲಿ  ಸೂತ್ರಧಾರನನೇ  ಸೋಲಿಸಿ

ಸನ್ಮಾನಿತನಾಗು.                 ( ಮಹರ್ಷಿ  ಅರವಿಂದರು.   ಅನು- ಕಿಶೋರ್‌,  ಕಾಸಾರ )

 

                ʻʻ ಹನೇಹಳ್ಳಿʼʼ  ಈ  ಹಳ್ಳಿಯ  ಹೆಸರೇ  ರೋಮಾಂಚನ ಗೊಳಿಸುವಂಥದ್ದು.  ಕನ್ನಡ   ಕಾವ್ಯ- ಕಥನ  ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು  ಫಲವತ್ತಾಗಿಸಿದ  ಯಶವಂತ  ಚಿತ್ತಾಲ,  ಗಂಗಾಧರ  ಚಿತ್ತಾಲ ರಂಥ  ಮಹಾನ್‌  ಸೃಜನಶೀಲ  ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ  ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣ  ನೆಲ  ಅದು.   ಅಂತಹ  ನೆಲದ  ಗುಣಧರ್ಮವುಂಡು    ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ  ಶ್ರೇಷ್ಠ ಚಿತ್ರ ಕಲಾವಿದರಾಗಿ  ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಯುವಕ  ನಾಗರಾಜ  ಹನೇಹಳ್ಳಿ  ನಮ್ಮ ಉತ್ತರಕನ್ನಡ  ಜಿಲ್ಲೆಯ   ಒಬ್ಬ  ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ  ಸಂಪನ್ಮೂಲವಾಗಿ   ಮಿಂಚುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.   ರೇಖೆ  ಮತ್ತು ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ   ತಮ್ಮದೇ  ಆದ  ವಿಶಿಷ್ಟ  ಕಲಾವಂತಿಕೆಯಲ್ಲಿ,  ಸಂತಸವನ್ನು  ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.   ತಾತ್ವಿಕತೆ  ವೈಚಾರಿಕತೆ,  ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಗಳ  ಸುವರ್ಣಸಂಗಮಗಳ,  ನೂರಾರು  ಚಿತ್ರಿಕೆಗಳು  ಈಗಾಗಲೇ  ರಾಜ್ಯದ  ಚಿತ್ರಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ  ಸಂಚಲನ  ಸೃಷ್ಟಿಸಿವೆ.

      ಇದೀಗ  ನಾಗರಾಜರ  ಬದುಕಿನ  ಮತ್ತೊಂದು   ವಿಶಿಷ್ಟ ಆಯಾಮ  ʻʻ ಚಿತ್ರ ಚಾಮರʼʼ ಎಂಬ  ಕಾವ್ಯಸಂಕಲನದ  ಮೂಲಕ  ಅನಾವರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು,  ನಿಜಕ್ಕೂ  ಖುಷಿತರುವ  ಕ್ಷಣವಾಗಿದೆ.

        ಕವಿಯಾಗದೇ  ಯಾವ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ  ಕಲಾವಿದನಾಗಲಾರ.  ಕಾವ್ಯವಿಲ್ಲದ  ಯಾವ ಕಲೆಯೂ  ಕಾಲದಲ್ಲಿ  ಉಳಿಯದು.   ಕವಿತನ, ಮತ್ತು  ಕಲಾವಂತಿಕೆ   ಎರಡೂ  ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳನ್ನು  ಹೊಂದಿದ  ನಾಗರಾಜ  ತಮ್ಮ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯ   ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಗೆ   ಹೊಸ  ಮೆರಗು ನೀಡುವ  ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ  ನಿರತರಾಗಿದ್ದಾರೆ.

       ಕವಿ  ಬೇಂದ್ರೆಯವರೆಂದಂತೆ,  ಕಾಣುವುದು ಬೇರೆ. ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು ಬೇರೆ. ಕಂಡಿದ್ದನ್ನು ಒಳಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ  ಸೃಷ್ಟಿಸುವ  ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಅನನ್ಯತೆ  ಪ್ರಾಪ್ತವಾಗುತ್ತದೆ.  ಜೀವಸತ್ಯದ  ತಾತ್ವಿಕ  ದರ್ಶನ  ಕವಿಗುಂಟಾದಾಗ   ಸತ್ಯದ  ಮತ್ತೊಂದು  ಆಯಾಮಕ್ಕೆ  ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತದೆ.

      ಇಲ್ಲಿ  ಕವಿ  ರೇಖಾ ಸಾಂಗತ್ಯದಿಂದ  ಕೊಂಚಕಾಲ  ವಿರಮಿಸಿ,  ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ  ಸಮುದಾಯದ  ಸುಖ ದುಃಖ,  ನಿಸರ್ಗ,  ಮಾನವ ವರ್ತನೆಗಳ  ವಿಕ್ಷಿಪ್ತ ಚಟುವಟಿಕೆ,  ಸ್ವಾರ್ಥ  ಮೋಹ, ಗಳ  ನಡುವೆ  ಮಿಂಚುವ  ಸ್ನೇಹ  ಕರುಣೆ  ಗಳಂಥ  ಆಪ್ತ  ಸಂಗತಿಗಳ  ದಿಕ್ಕಿಗೆ  ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ.   ಬಾಳ ಬುಟ್ಟಿಯಲಿ  ಸುತ್ತಿಟ್ಟ ಮಲ್ಲಿಗೆ  ಮಡಿಯ  ಪರಿಮಳವನ್ನು  ಆಘ್ರಾಣಿಸುತ್ತಲೇ     ಕಟು ವರ್ತಮಾನದ  ಸಮುದಾಯ   ಪ್ರಪಾತದಂಚಿಗೆ  ಸಾಗುವ  ಪರಿಯನ್ನು  ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ  ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಾರೆ.

 

                         ಭಾಷೆಯನು  ಹಲವಿತ್ತು / ವಿವಿಧ  ವೇಷವ ಕೊಟ್ಟು /

                          ಮನುಜರೆಲ್ಲರ  ಒಂದೇ  ಜಗದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು /

                          ದಿನವೆಲ್ಲ  ಹೊಡೆದಾಟ / ಬದುಕೆಲ್ಲ  ಪರದಾಟ /

                         ಜಗದಲ್ಲಿ  ವ್ಯಾಕುಲತೆ , ಎಲ್ಲಿಹುದು  ಏಕತೆ....?

 

ಎಂಬ  ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ  ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ.   ಒಡೆದು ಆಳಲು  ಜಾತಿ, /  ಜಾತಿ  ಮೀಸಲು ಪಟ್ಟಿ /   ಕೀಚಕನ  ರಾಜ್ಯದಿ  ರಾಮನಾದರ್ಶದ  ಪಟ್ಟಿ /

ಎಂದು  ರಾಜಕೀಯ  ಸ್ವಾರ್ಥ,  ಧಾರ್ಮಿಕ ಭೃಷ್ಠತೆ, ಸಾಮಾನ್ಯರ  ತಿಕ್ಕಲುತನಗಳನ್ನೆಲ್ಲ  ಪಟ್ಟಿಮಾಡುತ್ತ,  ಎಚ್ಚರವುಳ್ಳ  ಸಕ್ರಿಯ  ಜಾತ್ಯತೀತ  ಸಮುದಾಯವೊಂದರ  ಸೃಷ್ಟಿಗೆ  ಹಾರೈಸುತ್ತಾರೆ.

       ಕವಿ  ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಲ್ಲ.  ಬಾಹ್ಯವನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸದೇ  ಆಂತರ್ಯದ  ಶುದ್ಧಿ ಹೇಗಾದೀತು.  ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ  ರಾಜಬೀದಿ  ಬಿಟ್ಟು, ಕವಲುದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ  ನೆರೆದಿರುವ  ಕೂಲಿಗಳು  ಕಾರ್ಮಿಕರು,  ರೈತಾಪಿ ಹಿಂಡುಗಳು,  ದರ್ಜಿ  ಮೋಚಿ  ಅಂಬಿಗರು,  ವೃದ್ದ ವೃದ್ಧೆಯರ ಬಳಿಗೆ  ಕವಿ  ಸಾಗುತ್ತಾರೆ.   ರಾಜಬೀದಿಯಲ್ಲಿ  ಬೆಳ್ಳಂ ಬೆಳಕು.  ಕವಲು  ದಾರಿಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ  ಕತ್ತಲು – ಬೆತ್ತಲು. ಬೆವರು  ಕಣ್ಣೀರು.

       ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ನಿನ  ಕರ್ಮ /  ಕಾಯಕವೇ  ನಿನ ಧರ್ಮ /  ಬದುಕಿದ್ದರೆ  ಅದು  ಸತ್ಕರ್ಮ /  ಸತ್ತೆಯಾದರೆ  ಮಾತ್ರ  ಬರೀ  ಕ್ರಿಯಾ ಕರ್ಮ / ( ಬಂದಾರೆ ಬರಲಿ )

       ಎಂದು  ವ್ಯಾಕುಲವಾಗಿ  ವಾಸ್ತವವನ್ನು  ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತ,  ಕೇವಲ  ಕನಸ ಮಾರುತ್ತ,  ಸ್ವಾರ್ಥಸಾಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ   ಆಳುವ  ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ  ವಿರುದ್ಧ  ಸಿಡಿದೇಳುತ್ತಾರೆ.

     

        ಏರಿದೊಡನೆ  ಗತ್ತು / ಉನ್ಮತ್ತತೆಯ  ಸ್ವತ್ತು /

        ಹಿಂದೆ  ತೆವಳಿದ್ದ  ಮರೆತು / ಹಾರುತಿಹೆ  ಈ  ಹೊತ್ತು /

        ಅಧಿಕಾರದ  ದಾಹವೋ /  ಹಣದ  ವ್ಯಾಮೋಹವೋ /

        ಹುದ್ದೆ  ಇನ್ನೆಷ್ಟು  ದಿನದ್ದು...?   ( ಹುದ್ದೆ..... )

ಎಂದು  ಕೇಳುತ್ತಾರೆ.

       

       ಕಲೆಯ  ಉದ್ದೇಶವೇ  ಸಾತ್ವಿಕ  ಪ್ರತಿಭಟನೆ.  ತನ್ನೊಂದಿಗೆ  ತಾನು  ಸಂವಾದಿಸುತ್ತ, ಸಂಘರ್ಷಿಸುತ್ತ,  ತನ್ನನ್ನು  ತಾನು  ಶುದ್ಧಿಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ,  ಸಮುದಾಯದ  ಹೃದಯಕ್ಕೆ  ಲಗ್ಗೆಯಿಡುವವನೇ  ನಿಜವಾದ  ಕವಿ.  ಕಲಾವಿದ.   ಕವಿ  ಸುತ್ತಲಿನ  ಜಡತೆ,  ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ  ಮೌನ ದ  ವಾತಾವರಣ  ಕಂಡು  ಕನಲುತ್ತಾರೆ.

        ಬರದವರ  ಬಾರೆಂದು / ಬಂದವರ  ತಡೆಯದಿರು /

        ಇದ್ದವರೆ  ನಿನ್ನವರು / ಇರುವ ವರೆಗೆ /  ( ಬಂದಾರೆ  ಬರಲಿ )

 

ಎಂದೆನ್ನುತ್ತ  ಏಕಾಕಿಯಾಗಿ  ಬೀದಿಗಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ.

        ಗೆಳೆಯ  ನಾಗರಾಜ  ಹನೇಹಳ್ಳಿ  ಶಾಲಾ  ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿರಲಿ,  ವೈಯಕ್ತಿಕ  ವಸತಿಯಲ್ಲಿರಲಿ,  ಕೈಯಲ್ಲಿ  ಕುಂಚ, ಕಣ್ಣೆದುರು  ಕ್ಯಾನವಾಸು.  ಇದ್ದಲ್ಲಿಯೇ  ಅಲ್ಲಿ ಕಲಾಲೋಕವೊಂದು  ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ.   ಮನೆಯ  ಪ್ರತಿ  ಗೋಡೆಯೂ  ಚಿತ್ರಮಯ.  ಎದುರು  ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬಿಳಿಹಾಳೆ.  ಅದರ  ತುಂಬೆಲ್ಲ  ಕವನಗಳ  ತುಣುಕು.

      ಚಿತ್ರಮಯ  ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ   ಕಾವ್ಯಲೋಕಕ್ಕೆ  ಇದೀಗತಾನೆ  ದಾಂಗುಡಿಯಿಟ್ಟ  ಕವಿ, ಚೊಚ್ಚಲ  ಸಂಕಲನದ  ಹೆರಿಗೆಗೆ  ಸಿದ್ಧಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.   ಸಂವೇದನಾಶೀಲ  ಪ್ರವೃತ್ತಿ,  ಹುಡುಕಾಟದ  ತಹ ತಹ,   ಹಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ  ಹುರುಪು,  ತನ್ನೊಳಗಿನ  ತಾಕಲಾಟವನ್ನು  ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಸಲೇ  ಬೇಕೆಂಬ  ಛಲದಲ್ಲಿ,   ಕಾವ್ಯಲೋಕಕ್ಕೆ  ಮೌನವಾಗಿ  ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

      ಭಾವ  ಎಂದೂ  ಮೂಕ,  ನೆನಪುಗಳು  ವಾಚಾಳಿ.  ಉತ್ಕಟ  ಭಾವವಿದ್ದೂ ಭಾಷೆ  ಕರಗತವಾಗದಿದ್ದರೆ   ಕಾವ್ಯ  ಸೊರಗಬಹುದು.  ಭಾವ  ಮತ್ತು ಭಾಷೆಗಳ  ಸುವರ್ಣಸಂಗಮವಾಗುವುದು  ನಿತ್ಯ ನಿರಂತರದ  ಅಕ್ಷರ  ಸಾಂಗತ್ಯದಲ್ಲಿ.  ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಕುಂಚ ಸಾಂಗತ್ಯದಿಂದ  ಇದೀಗ  ತಾನೆ  ಅಕ್ಷರದ  ತೆಕ್ಕೆಗೆ  ಬಂದಿರುವ  ನಾಗರಾಜರಲ್ಲಿ,  ಕವಿತನವಿದೆ. ಭಾವತೀವ್ರತೆಯಿದೆ.  ಆಂತರ್ಯದಲ್ಲಿ  ಕುದಿವ  ಅನುಪಮ ಭಾವಗಳ  ಸುಂದರ  ನೆಳಲುಗಳು  ಇಲ್ಲಿ  ಮೂಡಿವೆ.  ಸಾಮಾನ್ಯ ಬದುಕಿನ ಅನುಭವಗಳೇ  ಇಲ್ಲಿ  ಕಾವ್ಯವಾಗಿ  ರೂಪುಗೊಂಡು, ಅದರಾಚೆಯ  ಮಾನವೀಯ  ನೆಲೆಯನ್ನು  ಸ್ಪರ್ಶಿಸಲು  ಹೋರಾಡುತ್ತವೆ.   ಇಲ್ಲಿ  ಹಿರಿಯ  ವಿಮರ್ಶಕ  ರಾಜೇಂದ್ರ  ಚೆನ್ನಿಯವರ  ಮಾತುಗಳು  ನೆನಪಿಗೆ  ಬರುತ್ತವೆ.

 

     ʻʻ ಕನ್ನಡ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ  ಕವಿಗಳ  ಸೃಷ್ಟಿ,  ಜನಾಂಗದ  ಅನುಭವ  ಸಾಮಗ್ರಿಯನ್ನು ಸ್ಪಂದಿಸುವ  ಬಗೆಗಳನ್ನು, ಕಾವ್ಯದ  ಹಿಡಿತಕ್ಕೆ  ತಂದು  ಜನಾಂಗದ  ಸಂವೇದನೆಯನ್ನು ಹಿಗ್ಗಿಸುವ  ಕಡೆಗೆ, ವಿಸ್ತೃತ  ಗೊಳಿಸುವ  ದಿಕ್ಕಿಗೆ, ದುಡಿದಿದೆ.  ತೀರಾ ಹೊಸದಾದ  ನುಡಿಗಟ್ಟನ್ನು ಬಳಕೆಗೆ ತರುವ  ಪ್ರಯೋಗಶೀಲತೆಗಿಂತ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿದ್ದ  ಪರಿಚಿತವಾದ  ನುಡಿಗಟ್ಟು  ಮತ್ತು ರಚನೆಗಳಲ್ಲಿಯೇ  ಹೆಚ್ಚಿನ  ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ  ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯನ್ನು  ಸಾಧಿಸುವ  ಕಡೆಗೆ  ನಮ್ಮ ಸೃಷ್ಟಿಶೀಲರು  ಒಲವು ತೋರಿದ್ದಾರೆ ʼʼ

  

       ಅವರೆಂದಂತೆ   ನಾಗರಾಜರೂ  ತಮ್ಮ ರಚನೆಗಳಲ್ಲಿ  ಸುತ್ತಲಿನ  ವಾಸ್ತವದ  ಸಾಮಾನ್ಯಬದುಕಿನ  ವಿವಿಧ ಮಜಲುಗಳನ್ನು  ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತ,  ಹೊಸ  ಅರ್ಥದ  ಅನ್ವೇಷಣೆಗೆ  ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ.   ಕವಿಯ  ತಾತ್ವಿಕ ತುಡಿತ  ಗಾಢವಾಗಿದ್ದರೂ,  ಭಾಷಾಶರೀರ  ಇನ್ನಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಯನ್ನು  ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ.  ರಚನೆಯಿಂದ  ರಚನೆಗೆ  ಮತ್ತೂ  ಎತ್ತರದ  ಆಯಾಮಕ್ಕೆ  ಪ್ರವೇಶಿಸಬಲ್ಲರು  ಎಂಬುದಕ್ಕೆ  ಪ್ರಸ್ತುತ  ಸಂಕಲನದ  ಹಲವು  ಕವನಗಳು  ಸಾಕ್ಷಿ ನುಡಿಯುತ್ತಿವೆ.

        ಚಿತ್ರಗಳು  ರೇಖಾ ಕಾವ್ಯವಾದರೆ,  ,  ಕವಿತೆಗಳು   ಅಕ್ಷರ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ  ಅವತರಿಸುತ್ತವೆ. ಭಾವಗಳಿಗೆ  ಬಣ್ಣ,  ಸಂವೇದನೆಗಳಿಗೆ  ಚಲನೆ,  ಪದಗಳಿಗೆ  ಅರ್ಥವಿಸ್ಥಾರ,  ದೊರಕಿದರೆ, ಸಹೃದಯನ   ಮನದಲ್ಲಿ  ತಾತ್ವಿಕತೆಯ  ಸಿಂಚನವಾಗುತ್ತದೆ.   ಚಿತ್ರಕ ಶಕ್ತಿ,  ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯ  ಸಾಮರ್ಥ್ಯ  ಎರಡೂ  ಶಕ್ತಿ ಪಡೆದಿರುವ   ನಾಗರಾಜರ   ಕಲಾಲೋಕದ  ದ್ವಿಪಾತ್ರ  ಇನ್ನೂ  ಯಶಪಡೆಯಲಿ,  ಕಲೆಗೆ  ಕಾವ್ಯಕ್ಕೆ  ಹೊಚ್ಚಹೊಸ  ಆಯಾಮ  ದೊರೆಯಲಿ  ಎಂದು  ಈ ಮೂಲಕ  ಹಾರೈಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

                                                                 ಗೌರವಾದರ ಗಳೊಂದಿಗೆ..............

 

ತಾ- ೨೦ – ೪ – ೨೦೨೪.                                 ಸುಬ್ರಾಯ  ಮತ್ತೀಹಳ್ಳಿ.

 

ನಾಗರಾಜ  ಹನೇಹಳ್ಳಿ ಯವರ   ಕವನ ಸಂಕಲನಕ್ಕೆ   ಮುನ್ನುಡಿ.